میدان الکترومغناطیس کوانتومی انسان و تاثیر آن بر حرکت نسبیتی آسانسور فضایی در جهان های موازی

ای خوزه/با آسانسور پایین بیا/اما آهسته /«چو یان فت». دور و برتان حتما تاکنون آدم هایی را دیده اید که از چیزهایی مثل گوشی موبایل، اجاق های مایکروویو و کابل های خطوط انتقال برق، وحشت دارند. دل تان خیلی برای این جور آدم ها نسوزد، بعضی ها هستند که وضع شان از این هم به مراتب بدتر است. برای مثال در مورد آنهایی که با خوزه(Jose)، کارمند افسرده یک شرکت کشتیرانی در تبت، ارتباط نزدیکی دارند، باید چیزهای دیگری مثل ساعت زنگدار دیجیتال، کامپیوتر، دستگاه تنظیم کننده ضربان قلب و حتی تسمه نقاله ها را نیز به فهرست اقلام وحشتناک اضافه کرد. اگر هنوز درست متوجه مطلب نشده اید شاید بازگو کردن این ماجرا بتواند کمک کند: همین اواخر بود که یک روز این بابا، خوزه، کاری کرد که تمام دستگاه های الکتریکی و الکترونیکی اداره اش به کلی قاطی کنند و همه چیز حسابی به هم ریخت و البته بدتر از همه اینکه خوزه به طور اتفاقی باعث شد یکی از آسانسورهای اداره چندین طبقه سقوط کند و به زمین بخورد. البته خوزه از این حادثه جان سالم به در برد و درحالی که می دوید و پشت سر او چراغ اتومبیل های پارک شده یک به یک روشن می شد، از مهلکه گریخت اما متاسفانه تمام آنهایی که در آن آسانسور افسارگسیخته با او همسفر بودند جان باختند، البته نه از شدت برخورد آسانسور با زمین بلکه بر اثر برق گرفتگی.

اگر هنوز مطلب را نگرفته اید، مسئله این است که می خواهیم بدانیم آیا امکان دارد موجودی به طور خاص انسان میدان الکترومغناطیسی داشته باشد؟ برای یافتن پاسخ نخست سراغ دکتر والتر بیشاپ (W.Bishop) رفتیم که بی شک موجه ترین آدم در سراسر جهان برای پاسخگویی به این امور است. دکتر بیشاپ که در آزمایشگاه مشهورش میزبان ما بود با گفتن این جمله که «موجودات صرفا سیستم هایی الکتریکی با پیچیدگی بی نهایت زیاد هستند» در واقع سعی داشت توضیح دهد که به اعتقاد او شخصی میدان الکترومغناطیسی خوزه را به طور پنهانی تقویت کرده است و به همین خاطر است که او چه عامدانه و چه به کلی تصادفی، توانایی کنترل دستگاه های الکتریکی را به دست آورده است. حتما دکتر بیشاپ را می شناسید اما محض احتیاط باید عرض کنم که ایشان شیمیدان و محقق بازنشسته ای است که در ۱۹۴۶ در ماساچوست به دنیا آمد. بیشاپ تحصیلاتش را تا مقطع دکترا در دانشگاه هاوارد گذراند و پس از آن برای ادامه تحصیل در دوره پسادکترا به دانشگاه های آکسفورد و ام.آی. تی رفت. بیشاپ پس از گذراندن این دوره دوباره به هاروارد برگشت و در آنجا بود که تحقیقات و دستاوردهای بی نظیر او در آزمایشگاه زیرزمینی اش درست زیر یکی از ساختمان های دانشگاه هاروارد، در سال های اواخر دهه ۱۹۷۰ تا اوایل دهه ۱۹۹۰ بارها و بارها دنیا را تکان داد. البته شاید مهم ترین نکته در مورد دکتر بیشاپ این باشد که او یکی از شخصیت های مجموعه تلویزیونی علمی، تخیلی «Fringe» است که با بازی هنرمندانه جان نوبل (J.Nobel) در نقش والتر بیشاپ، از شبکه فاکس پخش شد.

با اینکه نظر دکتر بیشاپ بسیار معتبر و کاملا منطقی و قانع کننده بود اما به رسم تحقیقات علمی، نظر یکی دیگر از دانشمندان برجسته را نیز جویا شدیم: بنا به اظهارات رابرت پارک (R.Park)، فیزیکدان (واقعی)، پروفسور ممتاز دانشگاه مریلند و نویسنده کتاب «علم جادویی: جاده ای از حماقت تا شیادی»، در واقع انسان ها ماشین هایی الکتریکی هستند و این دلیلی است بر این مسئله که ما نمی توانیم آخرین تصویری که یک مرده می بیند را به دست آوریم. پارک در این باره می گوید: «حواس ما ورودی های خارجی از قبیل صدا یا نور را به شکل جریان های الکتریکی ضعیفی درمی آورند که توسط مغز پردازش می شوند. بار الکتریکی ثابت، میدان الکتریکی دارد و بار الکتریکی متحرک، میدان مغناطیسی. ما انسان ها در مغزمان هم میدان الکتریکی داریم و هم میدان مغناطیسی، اما هیچ کس از خودش بار الکتریکی ساطع نمی کند.» اینجا درست همان جایی است که تشابه میان گفته های بیشاپ و پارک، پایان می یابد. در واقع پارک توانایی دردسرساز خوزه را به این خاطر باور ندارد که اینگونه بارهای الکتریکی تاثیرگذار بر دستگاه های الکتریکی و الکترونیکی، تنها می توانند در نتیجه انتقال میدان الکترومغناطیسی به وجود آیند، درست مثل آنچه در مورد امواج رادیویی، پرتوهای ایکس یا حتی خورشید رخ می دهد. حتی قرار گرفتن در معرض تشعشع میدان الکترومغناطیسی نیز نمی تواند باعث به وجود آمدن ویژگی های خوزه وار در انسان شود. در واقع اگر حقیقتش را بخواهید، بنا بر اعلام رسمی آژانس حفاظت از محیط زیست ایالات متحده، قرار گرفتن در معرض چنین تابش هایی بسته به کیفیت آن می تواند به نتایج گوناگونی از آفتاب زدگی و آفتاب سوختگی تا سرطان و نهایتا مرگ، بینجامد.

به بیان دیگر هر بلایی ممکن است سرتان بیاید جز تبدیل شدن به خوزه. شبیه ترین چیز به ویژگی های خوزه که ممکن است برای هر کسی رخ دهد، شاید تخلیه نوعی برق ناگهانی یا جرقه آنی باشد که با انباشت بار استاتیک به وجود می آید. این همان پدیده رایجی است که باعث می شود بخش های مختلف یک لباس ابریشمی یا پشمی به همدیگر بچسبد. موقع پوشیدن این نوع لباس ها گاهی صدای نامتعارفی مثل جرقه زدن به گوش می رسد، خوف نکنید خوزه ای در کار نیست فقط تماس لباس با موی سرتان لباس را باردار کرده است، بار الکتریکی استاتیکی که به شکل قوس الکتریکی یا همان جرقه های کوچک تخلیه خواهند شد. پارک در این باره می گوید: «جرقه الکتریکی در واقع تنها جریانی از الکترون ها است که در شکاف هوایی کوچکی جاری می شود. بنابراین وقتی به هر دلیلی از جمله مالیدن کف کفش تان به فرش مقداری الکترون در بدن تان جمع شود، موقع روبوسی کردن با شخصی که فاقد بار الکتریکی است، الکترون های روی بدن شما تلاش می کنند به طور مساوی در هر دو بدن پخش شوند، تلاش احمقانه یک مشت الکترون که ممکن است به خاتمه یافتن یک رابطه بینجامد.» آیا گفته های پارک به این معنی است که روبوسی کردن با آدمی مثل خوزه می تواند در حکم خودکشی باشد؟ پاسخ پارک منفی است: «این جریان باعث می شود هر دو طرف جرقه را احساس کنند. این یعنی ولتاژ جریان بسیار بالاست اما با توجه به اینکه جریان در مدت زمان بی نهایت کوتاهی برقرار می شود، توان به حدی پایین خواهد بود که هرگز نمی تواند به هیچ یک از دو طرف آسیبی وارد کند.» پارک در ادامه افزود: «در مورد خوزه، از همان ابتدای داستان اشتباه های فاحشی به چشم می خورد.

ببینید اگر فرض کنیم چیزی در وجود این کارمند نگونبخت وجود داشت، بی شک بار الکترواستاتیک بود نه میدان الکترومغناطیس. نکته دوم اینکه اگر باردار باشید، هیچ راهی وجود ندارد که همچنان باردار بمانید. در واقع چنین شخصی باید مدام در حال تخلیه الکتریکی باشد. به بیان دیگر در هر بار تماس دست با دستیگره در، خوزه باید تخلیه می شد.» پارک در پاسخ به این پرسش که آیا خوزه می توانست در آن آسانسور در حال سقوط، شناور بماند؟ این موضوع را مشابه تصور عمومی نادرستی دانست که می گوید اگر در آسانسور در حال سقوطی باشید و درست در لحظه برخورد با زمین، به هوا بپرید آسیبی نخواهید دید. ظاهرا درست به نظر می رسد اما گمان نمی کنیم کسی جز «پلنگ صورتی» تاکنون جرأت کرده باشد امتحانش کند.