دهه 1980 یک نارضایتی فراگیر بابت عدم رضایت از ارزش افزوده ناشی از فناوری اطلاعات در بیشتر سازمان های اقتصادی آمریکا حاکم شد. چرا که با آن همه سرمایه سرمایه گذاری شرکت ها جهت توسعه IT در آن سال ها، تاثیر چندانی در افزایش بهره وری و توسعه ی عملکردها نداشت. برای حل این موضوع چندین اظهار نظر متفاوت از سوی کارشناسان و متخصصان ارائه گردید.
یک عده دلیل نارضایتی های اشاره شده را خطا در اندازه گیری ها عنوان کردند. این دسته اعتقاد داشتند که اثرات IT روی توسعه ی عملکرد ها و افزایش ارزش افزوده اقتصادی مخفی است و سال ها طول می کشد تا این اثرات به صورت کمی مشخص گردد.

دسته دوم، خودIT و نحوه ی اجرای آن را مقصر اصلی می دانستند. از جمله دلایل این دسته، عدم سادگی و جذابیت نرم افزار ها و هم چنین عدم اگاهی مدیران ازIT و تکنیک های مربوطه از یک طرف و عدم آگاهی متخصصین فناوری اطلاعات از سازمان ها و مسائل مدیریتی آن ها از سوی دیگر بود. به عقیده این دسته، اجرای غلط IT موجب شکست در توسعه اقتصادی سازمان ها گشت.

اما دسته ی سوم کشف جدیدی کردند و معنقد بودند مقصر اصلی عدم جذابیت و سادگی نرم افزارها نیست ؛ بلکه روان نبودن و اشکال در فرآیندهای سازمانی، زیرساختار و طراحی های سازمان است که متناسب با شرایط و توانایی های فناوری اطلاعات به خوبی کار نمی کنند. به عقیده ی طرفداران این نظریه ، عدم انعطاف پذیری ساختارهای سازمانی و پیچیدگی روش ها در سازمان ها که از دهه 1960 به جا مانده موجب عدم کارایی IT در توسعه ی عملکرد سازمان ها می شود. طراحی های کهنه و قدیمی سازمان ها مانع و اغلب یک آشفتگی پیچیده بود. در حقیقت ، سیستم های اطلاعاتی قادر به تاثیر و یا کارایی بیشتر در این سازمان ها نبودند.


فشار کاهش زمان های تولید یا عملیات، هزینه ها و پاسخ بهتر به مصرف کننده همراه با سرعت در رقابت های جهانی دهه 1980 موجب نیاز شدیدتر برای کشف راه های جدید برای خروج از این بحران شد. تنها راه حل خروج این بحران ها طراحی مجدد فرآیندها و بهره گیری از مزایا و ظرفیت های IT بود که این به جرقه ی اصلی برای ظهور BPR تبدیل شد.


در سال 1990 دو مقاله همزمان، یکی از سوی توماس داونپورت و جمز شورت در مجله SMR و مقاله ی دیگر توسط میکائیل همر در مجله ی HBR منتشر شد که هر دو روی موضوع بازنگری در فرآیندهای سازمان ها و تاثیر فناوری اطلاعات( IT ) بر توسعه ی سازمان تاکید داشتند. آن ها معتقد بودند نه تنها IT فرآیندهای اصلی در سازمان را پشتیبانی می کند بلکه بایستی برای به کارگیری IT از فرآیند های جدید استفاده شود.
از این رو توانایی IT ما را قادر به کشف راه های جدیدی می کند که تا قبل از این ها قابل تصور نبود. صاحبان مقاله اول این تفکر را مهندسی صنعتی جدید و نوآوری فرآیندها نام نهادند؛ اما پیام آقای Hammer در مقاله ی مورد اشاره این بود که فرآیند های قدیمی را پاک کنید، قواعد کهنه را دور بیاندازید، با لوح تمیز و جدید آغاز کنید و سپس از فناوری اطلاعات برا ی تغییر فرآیندهای عملیاتی استفاده نمایید. به طور خلاصه این که فرآیند ها را حذف کنید، دیگر نیازی نیست آن ها رااتومات کنید، بلکه با فرآیندها جدید به کار و سازمان خود بنگرید و در فرآیندها ی جدید ازIT استفاده کنید. آقای Hammer این تفکر جدید را مهندسی مجدد فرآیندها ( BPR ) نامید.

از سال 1993 تفکر BPR فراگیر شد و در تمام دنیا مورد توجه مدیران قرار گرفت. دلیل این استقبال و پذیرش BPR به عوان یک درمان اساسی برای بیماری عملکرد ها و توسعه ی اقتصادی در سازمان های بزرگ، فروش کتاب Hammer در زمینه ی BPR در سال 1993 به تعداد 2 میلیون و در 17 زبان بود. اساس کتاب مورد اشاره توضیحات ساده در زمینه ی نحوه ی استفاده از فناوری اطلاعات ویژه ی مدیران بود. فناوری اطلاعات بیش از آن چه قبلا مطرح بود مفید به نظر رسید و موجب شد BPR به عنوان یک راه حل قابل قبول پذیرفته شود. اکنون BPR به عنوان یکی از فناوری های مهم در IT مطرح شده و به عنوان یک پل ارتباطی غیر قابل گریز برای توسعه و رونق اقتصادی جهان مورد پذیرش تمامی سازمان ها پیشرو و موفق واقع شده است.